Gisteren had ik de geniale ingeving om eens lekker te gaan
koken. Nu heb ik die ingeving wel vaker omdat ik koken nu eenmaal een leuke
bezigheid vind, maar gisteren wist ik precies wat ik ging maken. Vol goede moed
had ik een lijstje gemaakt in mijn Appie-app van Albert Heijn, een recept
opgezocht en mezelf al helemaal klaargemaakt om een bezoekje te brengen aan
mijn favo supermarkt: Albert Heijn.
Voor de zekerheid checkte ik even óf de Albert Heijn, die
schuin tegenover mij zit, wel open was. Het was immers een feestdag maar Albert
Heijn heeft daar meestal lak aan. Behalve gisteren. Drama, drama, drama. Álle
Albert Heijn’s in Arnhem waren gewoon gesloten. Dicht. Ik kon het niet geloven.
Waarom moest míjn supermarkt nu dicht zijn?
Na een klein onderzoekje kwam ik erachter dat de Coop wel
open was. In ons mooie Breda hebben wij geen Coop maar in Arnhem stikt het
ervan. Totaal blanco liep ik dus vol goede moed naar Coop om daar de boodschappen
in te slaan. Hoe perfect de Albert Heijn is (op deze uitglijder na) met de
herkenbare winkelinrichting, hun mooie magazine Allerhande, de handige app voor
je boodschappen en, zeker niet onbelangrijk, de basic-producten die ik als
studente vaak neem, zo vreselijk irritant, onhandig, imperfect en stom vond ik
Coop. Alle producten stonden op rare plaatsen. Zo stonden de eieren bijvoorbeeld
bij de koekjes (???).
Ik heb drie kwartier, of misschien zelfs wel een uur
rondgelopen in de supermarkt die misschien de helft zo groot was als een
normale supermarkt. Níks kon ik vinden. Ik merkte hierdoor dat ik zo gewend was
aan mijn Albert Heijn en terwijl ik zwetend en hijgend rondliep in de Coop werd
me steeds duidelijker dat ik ‘fan’ ben van mijn perfecte Albert Heijn.
Tot slot kon ik dus niks vinden, heb ik een uur als een
dwaas rondgelopen, heb ik de helft van mijn boodschappen niet gedaan omdat ze
het niet hadden en als klap op de vuurpijl scheurde mijn tas onderweg naar
huis.
Huilen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten